sensizlikten

Yeniden aynı yerimdeyim, aşkımı gökyüzünden alıp satırlara döktüğüm yerdeyim diğer zamanlarda her gün burada olmama rağmen camdan yansıyan yüzüme bakıyorum da bugün daha da resmiyim ama duygularım hala aynı çılgın, aşık bir çocuk gibi. Pencerenin önündeyim şu anda başka mekanlarda senin saçlarına değen güneşin gelip gözümü kırpıştırması bir işaret mi diye düşünüyorum, iyiye doğru bir işaret mi? Sevgim sevginle buluşuyor mu? Bu sevginin adı var mı? Genelde sakin bir yapıda olmama rağmen bazen bundan sonraki yaşamım konusunda endişelere kapılıyorum, ama bu anlarımda seninle ilgili olan kıt ayrıntıları tekrar etmem bile bana huzur veriyor. Ben ki çok değil yakın zamana kadar sessiz içe kapanık kişi, sanki seni tanıdığından beri değişti, senin benden uzak olman, sevgimden kaçman için bir sebep arıyorum, mesela burçlara çatıyorum, çiçeklere kızıyorum, kuşlara dert yanıyorum. Bazen gün içinde gördüğüm güzel manzaralara dönüp dönüp yeniden bakıyorum, sanki içlerinde seni
buluyorum. Bazen de sana yazdığım satırları gün boyunca dönüp dönüp yeniden okuyorum, satırların içinde seni arıyorum. Yüreğimin beynimi kandırarak yazdırdığı şeyleri yeniden okuduğumda aldığım hazdan dolayı bu kez de beynimin yüreğimi kandırdığını hissediyorum. Ben sana yazdığım her satırda biraz daha yaklaştığım umudunu seviyorum, yaklaştıkça daha çok tanıdığımı sanıyorum. Seni tanıdıkça da harflerle bile olsa seni kıracak, incitecek bir şeyler yapmaktan korkuyorum, senin mutsuz olmana sebep olmaktan korkuyorum. Lütfen sakın değişme ve gülümse, yağmurlara kızma, kaşları çatık bulutlara aldırma, tozunu yüzüne savuran toprağa küsme, bu yaşamın tüm meselesi benimle, sen sadece gülümse.

aLıntı...