sensizlikten

neler neler yaşıyoruz da unutuyoruz
beynimizin gizli raflarına saklıyoruz hepsini
yaşıyoruz aşklarımızı içimizde
içten içe kemiriyoruz beynimizi
aşık oluyoruz dost buluyoruz kaybediyoruz zamanla
kalbin etrafına dikenli teller döşüyoruz gün geçtikçe
daha da içimize dönüyoruz

başımızı kaldırınca bir çok insanın mücedelesine şahit oluyoruz
herkes bir şeyleri bozmanın
kimileri onları tamir etmenin peşinde
uzaktan izleyip
bir şey yapamamanın verdiği acıyı
daha bir batırıyoruz yüreğimize

hataları irdelemeye başlıyoruz
nereden nereye geldim nereye gidiyorum demeden..

dışımızı elmaslarla kaplıyoruz
içimiz çürük ceviz gibi
mahremiyet kalmamış
insanlara inanç kalmamış
her geçen saniye daha köreliyoruz..

"bir daha mı geleceğiz dünyaya anasını satayım" diyesimiz geldikçe
batıyoruz çamurun en dibine

şeytan içimize öyle işlemiş ki haramı helali tanrıyı tabiatı kendimiz
oluşturmuşcasına bakıyoruz

herkes kendine iyi kendine güzel kendine karakterli kendine efendi
kendine mükemmel
kimse kendine eleştiri yapmıyor eleştirilere açığım dedikçe kapatıyor kendini
ikazlara tenkitlere..

insanoğlu büyük çıkmazlar içinde kafasını kaldırmış bulutlara bakarak yürüyor
vardığı yer önemli onun için nasıl vardığı değil..

sürü psikolojisi bizimkisi..
kimi lider kimi köle kimi boşlukta..
öylece tükeniyoruz işte...

Static MonaLisa